Մի աղջիկ կար նա ընկերներ չուներ և երևի չէր էլ կարող ունենալ, որովհետև նա չուներ հեռախոս, իսկ այս դարում, եթե երեխան հեռախոս չունի նրա հետ ընկերություն չեն անում, որովհետև իր հետ չեն կարող հեռախոսային խաղեր խաղալ այդ պատճառով էլ նա ոչ մի հատ ընկեր չուներ: Բայց նա չէր հուսահատվում, որովհետև նա վերջերս գտել էր նրա նման մի աղջկա և նրանք ամեն ինչ միասին էին անում դասերը, խաղալը, նրանք միշտ միասին էին: Բայց Ալիսան ամաչկոտ էր և նույնիսկ նրա անունը չէր հարցրել: Մի օր Ալիսան իր մեջ ուժ գտավ և ասեց.

-Քույրիկ, անունդ ինչ է. Հարցրեց Ալիսը

-Գնդլիկ-Բոքոնիկ կամ ոնց, որ ես եմ սիրում Բոքոնիկ պատասխանեց Բոքոնիկը.

-փաստորեն այս աշխարհում միային ես չեմ, որ սիրում եմ գլորվել տարբեր վայրեր և կորել.

-Այո, միային դու չես, որ սիրում ես գլորվել տարբեր վայրեր և կորել. ես էլ եմ սիրում.

-Արի միասին գլորվենք և կորենք միասին ավելի ծիծաղալու կլինի

-Լավ արի գնանք

-Գնա՞ցինք

-Գնացինք